اظهارات متفاوت کرباسچی درباره قرنطینه شهرها ، روایت بازدید هاشمی و ناطق از یک بحران ، پس از4دهه کپرنشین داریم! - وبلاگ کرمی

به گزارش وبلاگ کرمی، غلامحسین کرباسچی معتقد است که نمی توان ساده انگارانه گفت که دولت باید تمام شهرها را قرنطینه کند. شاید قرنطینه هم یک راه حل باشد و این را انکار نمی کنم؛ اما برای اتخاذ همین تصمیم هم باید نیروهای متخصص فارغ از سیاسی کاری بنشینند و یک تصمیم همه جانبه بگیرند که امنیت کشور هم مخدوش نشود.

به گزارش وبلاگ کرمی به نقل از شرق، شیوع ویروس کرونا و نوع عملکرد دولت واکنش های متفاوتی را به همراه داشت؛ بعضی درباره سیاست های دولت در مواجهه با این بحران انتقاد کردند که چرا به سرعت شهرهای پرخطر قرنطینه نشدند و بعضی نیز سیاست های دولت را علت تامه فراگیر شدن این ویروس ندانستند؛ زیرا به باور آنها کنترل ویروس ناشناخته کرونا امر ساده ای نیست و علاوه بر ایران بسیاری از کشورهای دنیا با آن درگیرند.

گرفتاری دولت در بحران اخیر در حالی است که با توجه به مسائل معیشتی و سیاسی سال های اخیر به نظر می رسد که سال 99، سال سختی برای دولت باشد؛ زیرا در این سال مجلسی روی کار خواهد آمد که اکثریت آن از آنِ اصولگرایان است و احتمال می رود که این مجلس بنای رویارویی با دولت حسن روحانی را دارد؛ اما باید دید با توجه به بحران عمومی کرونا و ضرورت انسجام عمل همه دستگاه ها، نهادها و قوا بر حل آن، آیا باز هم اصولگرایان قصد مقابله با دولت را دارند یا خیر؟

برای آنالیز این پرسش اساسی ساعتی را با غلامحسین کرباسچی، فعال سیاسی اصلاح طلب و دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی، به گفت وگو نشستیم که مشروح آن را در ادامه می خوانید.

• شرایط سختی که در پی شیوع ویروس کرونا ایجاد شده، تقریبا تمام مردم و مسئولان ایران را درگیر خود نموده است. دراین میان بسیاری باور دارند که بخش درخورتوجهی از مسائل ناشی از کرونا، متوجه دولت است. به نظر شما دولت تا چه حد می توانست بر شرایط کنترل داشته باشد؟ به بیان دیگر دولت چه کارهایی باید می کرد که انجام نداد و چه کارهایی نباید می کرد که انجام داد؟

این نظر وجود دارد که دولت باید سخت گیری های بیشتری انجام می داد؛ مانند آنکه بر رفت وآمدها نظارت بیشتری می کرد یا شهرهایی را که ویروس کرونا بیشتر در آنها شیوع یافته است، تعطیل می کرد. عده ای هم در مقابل این نظرات می گویند که بحران کنونی ارتباط مستقیمی با دولت ندارد و یک بحران دنیای است؛ به هرحال هر دو این نظرات وجود دارد و من از نظر تخصصی نمی توانم سخنی بگویم؛ زیرا در این مقوله صاحب نظر نیستم؛ اما باید بدانیم که قرنطینه کردن شهرها هم مسائل عدیده ای را در پی خواهد داشت. ساده نیست که به مردم گفته گردد که از خانه بیرون نیایید یا اگر بیایید، جریمه می شوید. دولت سعی نموده است که با فشار تبلیغاتی، مردم را قانع کند که با اراده خودشان در خانه بمانند. از سوی دیگر با کنترل نسبی شهرها بیماران شناسایی شده اند که با چنین شرایطی می توان گفت که قدری اوضاع تحت کنترل درآمده است. نکته دیگری که ذکرش خالی از لطف نیست، وجه امنیتی هر اقدامی است که در این ایام رخ می دهد. نمی توان ساده انگارانه گفت که دولت باید تمام شهرها را قرنطینه کند. شاید قرنطینه هم یک راه چاره باشد و این را انکار نمی کنم؛ اما برای اتخاذ همین تصمیم هم باید نیروهای متخصص فارغ از سیاسی کاری بنشینند و یک تصمیم همه جانبه بگیرند که امنیت کشور هم مخدوش نگردد.

• در سال 99 مجلس یازدهم شروع به کار می نماید؛ مجلسی متشکل از اکثریت اصولگرا و اغلب اصولگرایان تندرو است. پیش بینی شما از شرایط سیاسی در سال 99 با توجه به وجود بحران سلامت در کشور چیست؟ آیا به دلیل شرایط پیش آمده نیروهای سیاسی می کوشند در تعامل با دولت از بار مسائل بکاهند یا شاهد تشدید اختلافات خواهیم بود؟

حتما چالش وجود خواهد داشت؛ اما تصور می کنم همه نیروهای سیاسی متوجه شده اند که بحران ناشی از شیوع ویروس کرونا فقط مسئله دولت نیست و اکنون همه دستگاه ها و نهادها درگیر آن هستند. شیوع این ویروس نشان داد وقتی یک بحران ایجاد می گردد، ضعف های سیستماتیک خود را نشان می دهند؛ چنان که پیش ازاین هم در بلایایی مانند سیل و زلزله دیده ایم که مجموعه دستگاه ها نمی توانند هماهنگ عمل نمایند؛ از سوی دیگر اکنون باید بپذیریم که مسائل کشورمان فقط محدود به کرونا نیست و چه بسا گرفتاری های به مراتب عظیم تری هم وجود دارد که به هرکدام شان می توان مانند کرونا به عنوان یک بحران نگاه کرد که برای حل همه آنها احتیاج است که اختلاف نظرهای سیاسی را کنار بگذاریم. جان باختن فردفرد انسان ها بر اثر ابتلا به کرونا بسیار ناراحت نماینده است؛ اما وقتی قدری نگاه مان را وسیع تر کنیم، درمی یابیم که هرساله در همین ایام نوروز قریب به 18 هزار نفر در جاده ها جان شان را از دست می دهند و نزدیک به 300 هزار نفر مصدوم می شوند. اگر امروز مشکل کرونا به این میزان مهم جلوه می نماید، به دلیل آن است که همه مردم و مسئولان و حتی عالی رتبه ترین مقامات را به طور مستقیم درگیر نموده است و به همین دلیل همه کوشش می نمایند که آن را حل نمایند و نوعی وحدت در حل بحران ایجاد شده است؛ اما در موضوعات مهم دیگر این وحدت وجود نداشته و ندارد. باید از مسئولان سؤال کرد که چرا در تمام این سال ها فکری به حال بحران چند میلیون حاشیه نشین نشده است؟ یا ما هنوز در نقاطی از کشورمان کپرنشینی را مشاهده می کنیم. واقعا نمی توان پذیرفت که بعد از گذشت چهار دهه از انقلاب هنوز کپرنشین در کشور وجود داشته باشد. گاهی آن قدر بر دامنه سیاسی کاری ها افزوده می گردد که مسئولان در همه نهادها و قوا از بهبود کیفیت زندگی مردم غافل می شوند. معضل کرونا نشان داد وقتی به معنای دقیق کلمه یک مسئله به عنوان بحران عمومی شناسایی می گردد، همه مسئولان و مردم دست به دست هم می دهند تا بحران حل گردد و درآن صورت با اهداف سیاسی صرفا دولت مسئول تمام مسائل معرفی نمی گردد؛ زیرا همه دریافته اند که بحران وجود دارد. چنین روحیه ای در بسیاری از بحران های کشور هم باید وجود داشته باشد؛ حتی اگر مجلس یازدهم در آینده بگوید که همه مسائل کشور ناشی از عملکرد دولت و تصمیمات اصلاح طلبان بوده است. آیا برنامه ای برای حل این مسائل دارند یا باز هم مانند سابق می خواهند بر اختلافات سیاسی دامن بزنند؟ اینکه مجلس آینده متشکل از نیروهای اصولگراست، امری طبیعی است؛ زیرا در نظام های مبتنی بر انتخابات این چرخش و تبادل قدرت میان نیروهای سیاسی رخ می دهد و این موضوع چندان عجیب نیست؛ اما مسئله بسیار بااهمیت این است که چه اصلاح طلبان و چه اصولگرایان تمایل دارند که مسائل مردم حل گردد یا خیر؟ واقعا احتیاجی نیست همه چیز رنگ وبوی سیاست به خود بگیرد؛ زیرا همه باید یاری نمایند تا کشور رو به جلو حرکت کند.

• چرایی بااهمیت بودن کنش های سیاسی و در حاشیه بودن عمل گرایی در میان مسئولان چیست؟

با یک مثال پاسخ شما را می دهم. به یاد دارم وقتی که شهردار تهران بودم، در جنوب شهر صنایع آلوده نماینده ای وجود داشت که بخش وسیع منطقه ای را که اکنون تبدیل به اتوبان آزادگان شده است، آلوده می کرد. ما دریافتیم که این موضوع مهم فقط به شهرداری مربوط نیست؛ به این دلیل آقای هاشمی را که در آن موقع رئیس جمهور بودند، به آنجا بردیم و بحران آن منطقه را به ایشان نشان دادیم یا حتی آقای ناطق، به عنوان رئیس مجلس را که در آن موقع تا حدی گرایش سیاسی متفاوتی از ما داشت، بردیم که از نزدیک در جریان امور باشند و ایشان با تعدادی از نمایندگان آمدند و شرایط را دیدند. از مسئولان قضائی هم درخواست کردیم که بیایند و آلودگی آن صنایع را مشاهده نمایند. این عمل نشان داد که معضل تهران فقط برای شهرداری نیست و برای همه مردم است و همه نهادها هم وظیفه دارند در جریان بهبود شرایط حیات مردم قرار بگیرند. واقعیت این است که باید به بحران ها نگاه عمومی داشته باشیم که دراین بین نقش رسانه های تصویری و مکتوب و فضای مجازی بسیار مهم است. اکنون همه باید جنگ های سیاسی را کنار بگذاریم و به فکر حل مسائل مردم باشیم. دغدغه های سیاسی پسندیده است؛ برای مثال همه ما باور داریم که باید در کشور آزادی بیان وجود داشته باشد و هرکس با هر سلیقه سیاسی بتواند فعالیت کند؛ اما بحران محیط زیست با این حرف ها حل نمی گردد. واقعیت این است که مهم ترین مسئله این روزهای ایران توسعه است. مسئولان آن قدر درگیر بحث های سیاسی می شوند که از توسعه غافل می شوند؛ بنابراین اگر می گویم مسائل بسیاری وجود دارد که چه بسا از بحران کرونا هم مهم تر است، به این معنی است که باید در قبال تمام بحران ها نگاه عمومی وجود داشته باشد.

• بسیاری باور دارند که یکی از مهم ترین موانع عملکرد اجرائی مسئولان نهادینه شدن فساد مالی در سال های اخیر است. به عنوان بحث پایانی بفرمایید که این عامل را چگونه ارزیابی می کنید؟

مشکل این است که به جای پرداختن به مبارزه با فساد مالی، این موضوع هم سیاسی می گردد. اکنون مردم فساد مالی را از چشم یک گروه یا یک طیف نمی بینند و باور دارند که همه مسئولان در به وجودآمدن وضع موجود مقصرند. خود مقوله فساد هم یک بحران ملی است که باید با نگاه کلان با آن روبه رو شد؛ نه آنکه یک گروه سیاسی که روی کار آمد، بگوید مسئولان قبلی مقصرند و بعدی ها هم همین ادعا را تکرار نمایند و یک چرخه باطلی شکل بگیرد. گاهی آن قدر مسائل سیاسی و سیاسی کاری ها پررنگ می گردد که مسائل اصولی فراموش می گردد؛ برای مثال از یاد می بریم که اقتصاد داخلی و خارجی ما در چه شرایطی واقع شده است، شرایط بهداشت و درمان کشور چگونه است یا تحریم ها چه اثراتی می تواند بر پیکره ایران وارد کند. چه مجلس آینده و چه هر نهاد دیگری تا وقتی که بخواهد به مسائل کلان کشور نگاه سیاسی داشته باشد، هیچ مسئله ای حل نمی گردد. در نهایت نمایندگان مجلس یازدهم بخواهند یا نخواهند، مسائل کشور با درافتادن با دولت حل نمی گردد و اگر بنا دارند معضلات ملی حل گردد، باید راهی جز استمرار سیاسی کاری را برگزینند.