واشنتگن دی سی، خوب یا لعنتی؟ ، فرصت هایی که تا الان، فدای برجام شد - وبلاگ کرمی

به گزارش وبلاگ کرمی، یکی از فرصت هایی که همواره پیش روی ایران بوده، تعامل با کشور هایی است که به شکل مستقیم و غیر مستقیم توانسته اند در شرایط سخت تحریمی یاری حال کشور باشند.

گروه سیاسی وبلاگ کرمی- علیرضا پورجعفری، یکی از فرصت هایی که همواره پیش روی ایران بوده، تعامل با کشور هایی است که به شکل مستقیم و غیر مستقیم توانسته اند در شرایط سخت تحریمی یاری حال کشور باشند. این یعنی در شرایطی که تحریم ها راه های ورود و خروج کالا یا خدمات و ارز را به کشور سخت نموده بود، تعامل با کشور های آمریکایی جنوبی موجب شد تا فشار های ناشی از تحریم به معیشت مردم آسیب جدی وارد نکند.

* همه به فدای برجام

با روی کار آمدن دولت یازدهم و دوازدهم که دال گفتمانی خود را بر اساس منطق مذاکره و سازش با غرب گذاشته بود، ورق برگشت و فرایند استفاده از ظرفیت این کشور ها که شاید پیشتر تعامل با آن ها بعضاً مورد تمسخر بعضی داخلی ها نیز قرار می گرفت، به طور کلی بسته شد.

این یعنی ظرفیت های خوبی که کشور هایی نظیر کوبا، ونزوئلا و ... در برهه های زمانی مختلف در اختیار جمهوری اسلامی قرار داده بودند به یکباره با تغییر دولت در ایران سوخت و از بین رفت و از طرف دیگر تمام وقت و انرژی دولت صرف و هزینه مذاکره با غرب و به طور معین آمریکایی شد که در بدعهدی آن هم با کشوری مانند ایران در دنیا زبان زد است.

* بی تدبیری و فرصت سوزی

یکی از کشور هایی که بازار آن همواره یک فرصت خوب برای جمهوری اسلامی بود، کوبا است. اما آمار ها نشان می دهد که حجم صادرات ایران به این کشور طی سال های 1388 تا 1398 از 10 میلیون دلار به 6 هزار دلار تا سال 97 رسیده و در سال 98 نیز صفر شده است؟!

کوبا علاوه بر آنکه بازار وارداتی به ارزش 5/4 میلیارد دلار در اختیار دارد، سال ها با وجود تحریم های ظالمانه آمریکا، در حوزه های پزشکی، نانو تکنولوژی، علمی، دارویی و انرژی نیز پیشرفت های قابل توجهی داشته که می توانست و می تواند برای گسترش همکاری با کشورمان مفید باشد.

علاوه بر این کشور، می توان به کشوری مانند ونزوئلا اشاره داشت که تا پیش از برجام، ایران هم از نظر مالی و هم از نظر سیاسی روابط مطلوبی با آن داشت. چندی پیش نیز به دلیل شرایطی که ناشی از تحریم های آمریکا به وجود آمده بود، ارسال محموله های نفتی به این کشور موجب شد تا منابعی از طلا و سکه به داخل کشور وارد گردد تا مقداری بازار های داخلی آرامش پیدا کند.

به همین دلیل بد نیست بدانیم که براساس گزارش اویل پرایس، ونزوئلا که صاحب بزرگترین ذخایر نفت قطعی دنیا است، فراوری نفت اش از حدود 2/1 تا 2/3 میلیون بشکه در روز، طی سال های 2012 تا 2017، به 1/2 میلیون بشکه در سال 2019 رسیده است.

* به دنبال راه بازگشت

سفر اخیر وزیر امورخارجه به کشور های آمریکای جنوبی و ملاقات با سران کشور هایی مانند ونزوئلا و اکوآدور نشان می دهد که دولت می خواهد در فرصت باقی مانده فرمان سیاست خارجی خود را به سمتی که نزدیک به هشت سال از آن غافل بود، بچرخاند؛ این ها در حالیست که در دولت های یازدهم و دوازهم طوری عمل شد که همه چیز قربانی برجام گردد و با این راهبرد کلیه این راستا ها سوخت و به تعبیر بهتر از میان رفت.

اخیراً نیز سفر محمدجواد ظریف در شرایطی است که در دهه هفتاد تا کنون بار ها رهبر معظم انقلاب اسلامی بر تمرکز به ظرفیت شرق و سایر کشور ها تاکید ویژه داشتند و در سه دهه گذشته نیز کارشناسان سیاسی - مالی بسیاری این مساله را حیاتی تلقی می کردند.

* واشنتگن دی سی؛ خوب یا لعنتی؟

با وجود آنکه ظاهراً دولت دریافته است که در این ماه های آخر می بایست ظرفیت های سوخته را احیا کند، اما به راحتی نیز نمی تواند و یا به تعبیر بهتر نمی خواهد از کنار نتیجه انتخابات آمریکا عبور کند. به همین دلیل، اخیراً حسن روحانی رئیس جمهور در واکنش به احتمال بازگشت رئیس جمهور جدید آمریکا به برجام آن هم با شروطی خاص اشاره نموده است که فرصت ها را نباید از دست داد.

روحانی در حالی مدعی می گردد که نباید فرصت ها را از دست داد که دولت وی در این سال ها ظرفیت های بسیار زیادی را در حوزه تعاملی نه تنها از دست داده بلکه سوزانده است؛ حال اینکه هدف وی از چراغ سبز نشان دادن برای مذاکره مجدد با آمریکا در قالب برجام آن هم در شرایطی که چندی پیش واشنگتن را لعنت می کرد، معلوم نیست.